De door Peter Rowan geproduceerde CD van Rex Foster lag alweer een tijdje thuis, en ik bleef afwachten totdat er signalen verschenen via Internet die follow-up konden bieden aan deze recensie. En inderdaad Foster’s MySpace is momenteel duidelijk genoeg: “This week available at Itunes and in stores!” Rex Foster behoort tot de oude garde van Texaanse musici die eens in de zoveel tijd een waardevol product afleveren. Eerlijk gezegd zie ik hem als exponent van die periode waarin een jonge Guy Clark, Peter Rowan, Lucinda Williams of de veel onbekendere Michael Elwood hun eerste platen maakten. Rex straalt iets rustieks uit, en vaart al jaren zijn eigen ongedwongen koers. Naast zijn muziek is hij bedreven als juwelensmid. Zijn laatste CD (The Trio Session) dateerde alweer van 2004, en was een weerslag van een tweeëneenhalf uur durende creatieve sessie met Jeff Gilkinson en Emmett Smith. Daarvoor was verschenen in 2001 het uitmuntende Buffalo Zen, met zijn tribuut aan Townes van Zandt: in Pitchin’ Pennies. Ook hoor je op die CD de achtergrond vocalen van een jonge Caroline Herring. Mijn introductie met Rex’s muziek ontstond door de twee door Rick Beresford geproduceerde CD’s; Artist en Believer uit respectievelijk 1991 en 1993. Beide schijfjes laten op unieke wijze horen hoe een volbloed romanticus klinkt. Sinds die tijd ben ik devoot blijven hangen aan deze eigenzinnige muzikant uit Texas, die het beste vertegenwoordig van de non-pretentieuze muziek die deze staat biedt.

Eind jaren 60, en begin jaren 70 maakte Rex deel uit van een gezelschap dat bekend stond onder de naam Medicine Ball Caravan. Ze trokken hiermee door Amerika en Europa, zelfstandig maar ook als support act van Merle Haggard. Rex Foster’s eerste plaat, en onlangs her uitgebracht op CD (in beperkte oplage) is een weerslag van die periode, en is opgenomen in het Franse Parijs. Rex Foser is bekend met Europa, en zodra promotors en dergelijke That Extra Mile beluisterd hebben zullen ze genoeg argumenten vinden om deze artiest andermaal naar deze zijde van de Oceaan te halen, als aansluiting op zijn Scandinavische tour. Rex is op deze plaat niet alleen trouw gebleven aan zijn romantische verhalende stijl, maar ook de meespelende musici zijn bekend van zijn vroegere werk. Rex’s muziek is weinig veranderd, en dat hoeft ook niet wanneer je niet tijdgebonden bent. Zijn nieuwste songs zijn echter nog steeds opmerkelijk, en daar staat That Extra Mile vol mee. Genoeg argumenten voor jezelf om het oeuvre van deze veteraan eens nader te gaan onderzoeken lijkt me. En doe mij een plezier, begin bij deze laatste en graf jezelf een weg terug in de tijd. Met “When I was a kid he ran a pool hall!” als openingszin word je toch meteen gepakt, of niet?